Na św. Mikołaja - rymowanka

   Kiedy miałam pięć lub sześć lat, moja mama, tuż przed dniem św. Mikołaja, nauczyła mnie wierszyka, którego potem w wszelkich zbiorach wierszyków dla dzieci nie spotkałam. Myślę, że moją mamę nauczyła tej rymowanki moja babcia czyli jej mama. Być może autorem jej był jakiś mój przodek. Rymowanie niektórym członkom  mojej rodziny obecnie też nie sprawia większych trudności. Nie jest to zapewne poezja wysokiego lotu, ale tak jakoś mamy.  Tekst tej rymowanki, choć  ma cechy dziewiętnastowieczne, jest zrozumiały i dla współczesnych. Moje dzieci bardzo chętnie się  jej nauczyły i wspominają ją, tak jak i ja, z rozrzewnieniem. Dzięki internetowi może i następne pokolenia będą się nią cieszyć.

  Chciałabym też zaznaczyć, że trzy ostatnie zwrotki, których fragmenty zatarły się w pamięci mojej mamy, są przeze mnie uzupełnione. Myślę, że udało mi się utrzymać dziewiętnastowieczny styl.

Na św. Mikołaja - rymowanka

Idzie, idzie dziadek siwy

i przez pola i przez niwy.

Ma na plecach wór.

Idzie, idzie do tej chatki

Gdzie mieszkają grzeczne dziatki,

dla niegrzecznych wzór.

Im to niesie te łakocie,

te orzeszki całe w złocie,

tych pierniczków moc,
 

kolorowe bombonierki,

i jabłuszka, i cukierki,

chociaż ciemna noc.

 

Kto niegrzeczny niech pamięta,

że dziadunia ręka święta

rózgę także ma.

Temu kto się często złości,

prócz owoców i słodkości,

upomnienie da.

Jan Steen - "Dzień św. Mikołaja"